3 Eylül 2019 tarihinden bu yana, farklı şehirlerden gelen aileler Diyarbakır’da eski HDP İl Başkanlığı binasının önünde oturma eylemi gerçekleştiriyor. Bu aileler, kayıpları için adalet talep ediyor ve evlatlarına kavuşmak için bir çözüm süreci bekliyorlar. Her hafta düzenlenen bu nöbet eylemi, ailelerin umutlarını koruma çabası olarak devam ediyor.
Ailelerin ortak çağrısı, Cumhurbaşkanı’na yöneliyor. Anneler, çocuklarının kendilerine teslim edilmesi için çağrıda bulunarak, güvenlik güçlerinden destek bekliyorlar. Bu eylemler sırasında duygusal anlar yaşanmakta ve anneler, çocuklarına kavuşma umudunu asla kaybetmeyeceklerini ifade ediyor. Bu duruş, sadece kendi çocuklarını değil, tüm kayıpları için gösterdikleri bir çaba olarak öne çıkıyor.
Nazlı Sancar isimli annenin yaşadığı duygular, bu eylemlerin sembolü haline gelmiş durumda. Şeyma Sancar’ın annesi Nazlı, altı yıl boyunca HDP’nin kapısında beklediğini, evlat hasreti çektiğini söylüyor. Sancar, kendi çocuklarının eğitim imkanlarının farklı olduğunu belirterek, “Kendi çocuklarını özel okullarda okutuyorlar, bizim garibanların çocuklarını dağlarda mağaralarda çürütüyorlar” diyerek tepkisini dile getiriyor. Bu acı feryat, herkesin yüreğine dokunuyor. Bir annenin başka bir annenin mutluluğunu gördüğünde sevindiğini, ancak aynı zaman da kendi acısının hiç dinmediğini vurguluyor.
Ağrı’dan eyleme katılan Hayal Demir’in annesi Süheyla Demir de benzer bir acı yaşıyor. Kızının 2014 yılında kandırılarak götürüldüğünü ileri süren Demir, 6 yıldır kızını bekliyor. “Eğer kızım beni buradan duyuyorsa ve görüyorsa, lütfen gel teslim ol” diyerek duygusal bir çağrıda bulunuyor. Bu çağrı, sadece kendi kızı için değil, tüm çocuklar için geçerli bir mesaj niteliğinde. Kızının yüzüne ve kokusuna hasret kaldığını belirten Süheyla Demir, devlete teslim olma çağrısını da tekrarlıyor.
Süheyla Demir, Cumhurbaşkanına da seslenerek, “Buradan da Cumhurbaşkanımıza sesleniyorum. Eğer bizi görüyor ve duyuyorsa ona teşekkür ediyorum. Bugüne kadar hep arkamızdaydı. Artık bir çözüm süreci istiyoruz. Evlatlarımız bize geri dönsün istiyoruz” diyerek umudunun devam ettiğini ifade ediyor. Tüm bu annelerin duruşları, sadece karşılaştıkları acılar için değil, aynı zamanda yeniden bir aile olma, çocuklarına kavuşma arzusunu taşıyor.
Bu eylem, sadece bireysel kayıpların ötesinde, toplumsal bir farkındalık yaratma çabası olarak da değerlendirilebilir. Ailelerin, çocukları için haklarını aralık açmalarında oluşturdukları toplumsal dayanışma, ülkedeki birçok insanın dikkatini çekiyor ve bu durum, bir çözüm sürecinin doğmasına katkıda bulunmayı amaçlıyor. Annelerin Türkiye’deki sosyal, kültürel ve siyasi alanlardaki talepleri, kaybolan çocukların geri dönüşü için yapılan bu tür eylemlerle yükseliyor.
