Köyler geçici duygunun bir uzantısı olarak değil geleneksel unsurlarından biriyle tanımlanan kültürel belleğin mekânlarıdır. Ve değer olarak görülmesi belleği güncelleyen ve birbirine bağlayan, ancak kültürde ve zamanda dağılmış olsa da estetiğin duygusal hatıra alanlarına dair yeniden düşünmeyi gerektiren yerlerdir. Köyler sürekli oluş süreciyle bağlantılı olan gelenekler, tarım, kültürel miras, ekolojik yaşam ve imece algısıyla da ilişkiseldir. Ama şuan yalnızca nostaljik olarak kaldığını görüyoruz.
Bu tanımlara dayanarak, geçiş ve değişim durumlarına atıfta bulunmak için kültürel yaşamla birlikte değişime açık zamansal durumlar geleneksel bir geometri ve organik doğaya, geleneksel köy mimarisinin organik olma sonuçları olarak düşünülebilir.
Doğa, kültür ve üretim ekonomilerinin bereket kültürüyle olgunlaşması köyler için en ideal süreçleri içermekteydi. Doğanın uzantısı ve dönüşümünü köylerin sürekliliğine bağlı olan mevcudiyet, hatırlama, yoğunluk, kalıcılık ve bereket gibi belirli olguların anlamını ortaya çıkarmaktır.
Köylerin kültürel belleğin bir yansıması olarak görmek kadar hissederek ve koklayarak sürekli deneyimlemeye teşvik etmektedir. Giderek azalan nüfuslar sonrası ziyaretçiler ve sakinleri arasında sanki biraz diyaloglara ihtiyaç duydukları anlaşılmaya başlamaktadır. Bu hala oradaymış gibi zihnin hayal gücüyle ilişkisel bir hatırlama olarak adlandırdığı yerle ilgilidir.
Bizlerin dokunsal ve açık niyetle en azından hafıza kavramını somutlaştırmak için köy evlerinin serin ve loş iç ortamları duygularımız harekete geçirmiştir. Saman, ahşap ve kerpiç estetik bir deneyimle hayal gücüne yapılan vurguyla birlikte, insanın şuan hafızanın yoğun ve ani etkisine ihtiyaç duymaya zorlayan soyut unsurlar üretmektedir.
İnsan yaşamının derinliği, huzur ve dinginliğine ek olarak sağlık, beslenme, sosyolojik etkileşim ve kültürel devamlılığa yönelik sağladığı olanaklar giderek istenir bir hale gelmektedir. Toplumlar, doğası gereği algılayana bağlı olarak sürekli olarak mekânsal bir değişime maruz kaldıklarında, yalnızca duygulanımların karşılaşması yoluyla değil kendi imgelerine sahip olarak doğanın ve dokunsallığının bıraktığı etkilere giderek ihtiyaç duyulacağına dair beklentiler o bulunduğuna dair izlenimler vermektedirler. Çünkü köyler belleklerin en doğal halde koruyan yerlerdir.
Köyler, sadece insanın yalnızlığına dair devam eden kültürel ve diğer anlatılarından ibaret yerler değil, kendilerini ayrıcalıklı kılan (doğanın, belleğin, estetiğin ve içselliğin) birbirlerine ait durumların yansıma yerleridir.
